Poprawka Thomasa do ustawy o rolnictwie z 1933 r. wyposażyła Radę Gubernatorów Rezerwy Federalnej w prawo zmiany rezerw obowiązkowych w nagłych wypadkach, za zgodą prezydenta Stanów Zjednoczonych. W ustawie Prawo bankowe z 1935 r. upoważnienie to zostało rozszerzone w taki sposób, aby zmiana rezerw przez Fed nie wymagała aprobaty prezydenta. Pierwsze zastosowanie rezerw obowiązkowych w charakterze instrumentu kontroli monetarnej dowiodło, że Rezerwa Federalna w dalszym ciągu popełniała błędy, tak jak w trakcie paniki bankowej na początku lat trzydziestych. Z końcem 1935 r. banki zwiększyły swoje zasoby rezerw nadwyżkowych do bezprecedensowego poziomu, co było zrozumiałą strategią, jeśli uwzględnimy ich doświadczenia z okresu 1930-1933, kiedy Fed nie spełniła swojej roli pożyczkodawcy ostatniej instancji. Bankowcy wyciągnęli stąd wniosek, że sami muszą chronić swoje banki przed skutkami paniki bankowej, utrzymując znaczne ilości rezerw obowiązkowych. Z punktu widzenia Fed nagromadzone w ten sposób rezerwy nadwyżkowe stanowiły przeszkodę i utrudnienie w sprawowaniu kontroli pieniądza. Fed obawiała się przede wszystkim, że w ciężar nagromadzonych rezerw mogą zostać udzielone kredyty, co doprowadziłoby do ?niekontrolowanej ekspansji kredytowej w przyszłości”.
